Ik moet bekennen dat ik na een paar dagen oefenen volledig van de Unity desktop van Ubuntu afgestapt ben. Misschien ben ik tocht teveel een simpele gebruiker. Na een paar experimenten met Unity en wat oneffenheden met Gnome 3 ben ik tot mijn grote tevredenheid overgestapt op Kubuntu en de KDE desktop. Die werkt probleemloos.
Dat doet me weer wat peinzen over de wensen van de gebruiker van de computer, laat ik voorzichtig zijn: mijn wensen.
Doordat ik vaak achter de computer zit word ik al gauw aangezien voor een deskundige. Daardoor kom ik nog al eens bij mensen om te kijken of ik hun computer weer aan de gang kan krijgen. Het is daarbij opmerkelijk zo vaak als men nog Windows XP gebruikt. Niet de mensen die een recente computer - of laptop hebben aangeschaft en die werken met Windows 7, niet als besturingssysteem van hun keuze, maar omdat het nu eenmaal voor geïnstalleerd was.
Het maakt de indruk dat de gemiddelde gebruiker niet voortdurend uit is op vernieuwing en verandering, maar op zekerheid en continuïteit. Dat is ook begrijpelijk. De computer is niet een speeltje, maar een hulpmiddel dat je door de technische ontwikkeling is opgedrongen. En dat dan ook nog handig blijkt voor de communicatie met de mensen uit je netwerk en voor het uitvoeren van je hobbies. Je hebt dus een e-mail programma nodig een web browser, een programma om je foto's te beheren en eventueel te bewerken, dan wel om je muziek af te spelen, etc. Maar die programma's moeten niet gestoord worden doordat je steeds met je besturingssysteem bezig bent. Dat besturingssysteem vormt slechts de achtergrond die in feite onzichtbaar moet zijn en altijd hetzelfde. Nou ja: zoals het behang in je kamer je na een aantal jaren begint te vervelen, zou de achtergrond die je besturingssysteem geeft moeten veranderen als jezelf er op uit gekeken bent. De neiging van Ubuntu om ieder half jaar het uiterlijk van mijn scherm te veranderen, werkt eigenlijk verstorend.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten